سحری در اسارت
به گزارش نوید شاهد، آزاده اردبیلی حسین خدایی در خاطرات دوران اسارت خود می گوید: ماه رمضان بود در این ماه الهی ایران در جریان یکی از عملیات ها پیروز شد. بعثی ها برای تلافی شکستشان چند روز مانده به شب های احیا، هر شب اسرای یک آسایشگاه را شکنجه می دادند. طولی نکشید نوبت به آسایشگاه ما رسید طبق قرار و نقشه ای که هم آسایشگاهی ها ریخته بودند یک هفته هر شب هر چه لباس داشتیم روی هم تنمان می کردیم تا درد ضربه های چوب و شلاق را کمتر حس کنیم. نزدیکای سحر، ناگهان در آسایشگاه باز شد 15 نظامی عبوس به طرز وحشتناکی وارد سالن شدند. بی مقدمه با کابل و باتوم به جانمان افتادند. جثه ریزی داشتم فوری پشت معلم عربی مان که درشت هیکل و از عرب خوزستان بود قایم شدم. از بدشانسی یکی از خدا بی خبراشون چشمش به من افتاد محکم دستم را گرفت و بیرونم کشید. کلی کابل به پشت و کتفم کوبید. درد ضربه ها نسبت به روزهای اول اسارت که هر صبح کتک مفصلی می زدند کمتر بود با این وجود صدایش تنم را می لرزاند. بدون استثنا همگی سحری کتک خوردیم. فکرش را نمی کردیم که به سر و صورتمان بیشتر بزنند متاسفانه آن روز دوستم علی از بچه های زنجان چشمش را از دست داد. هیچ کس نای حرکت نداشت تا صبح صدای ناله های خفه شده در گلو آسایشگاه را پر کرده بود با کمک هم توانستیم روی پا بیاستیم. دو روز بعد نمایندگان صلیب سرخ برای سرکشی آمدند همه از وضیعت پیش آمده شکایت کردند و جای زخم و جراحت ها نشان داندند. آنها در جواب تنها اظهار تاسف کردند و نهایت کاری که انجام دادند ریئس اردوگاه عوض شد.
آزاده حسین خدایی در جریان عملیات خیبر در سال ۱۳۶۲ به اسارت درآمد و بعد از تحمل ۷۸ ماه دوران اسارت به وطن بازگشت. او در زمان اسارت ۱۴سال داشت.
