به گزارش خبرنگار نوید شاهد، تقویم کشور ما پر است از اسم آدم‌ها و رخداد‌هایی که برای همه ایرانی‌ها غرورانگیز است و یادآور مردان و زنانی است که با رشادت‌ها و فداکاری‌های خود نهال انقلاب را آبیاری کردند و برای بالندگی آرمان‌های وطن کوشیدند.
به یقین، آزادگان ایرانی یکی از برگ‌های زرین و پرافتخار کشور را به خود اختصاص دادند و به غیر از آثار شکنجه‌های کینه‌توزانه بعثی‌ها که بر روح و پیکر آزادگان سرفراز ایرانی به یادگار ماند، آنچه از سال‌ها اسارت آنان برای نسل امروز و آینده باقی مانده است، خاطرات و نامههای آنان از ادوگاه‌های اسارت است. نامه‌هایی که در ادبیات پایداری از نظر ساختار، سبک و زبان قابل توجه‌اند. در این گزارش نگاهی به برخی نامههای آزادگان به خانواده‌هایشان داریم. امیدواری، اراده و انگیزه در متن این نامه‌ها موج می‌زند.
در بخشی از نامه محمدرضا کائینی از «اردوگاه رمادی 3» می‌خوانیم: «پدر و مادر عزیزم! سلام گرم مرا بپذیرید. انشاءالله که حالتان خوب باشد و در راه خدمت به اسلام و قرآن و تربیت فرزندان صالح کوشا باشد. حال این فرزند شما که در طول زندگی جز اذیت و آزار برای شما چیزی نداشته به لطف خدا خوب است. و منتظر دیدار دوباره با شما عزیزان هستم و شما هم با صبر و تحمل و استقامت باعث سرفرازی اینجانب باشید؛ به خصوص در محل و مسجد. اگر بعد از ازدواج هم نتوانم به شما خدمتی کنم، شما مرا ببخشید و همسر مرا فراموش نکنید...»
وی در نامه دیگری خطاب به خانواده‌اش می‌نویسد: «خدمت مادر و پدر عزیزم سلام عرض می‌نمایم. امیدوارم صحیح و سالم و در پناه خداوند منان بوده باشید. اگر از احوال این حقیر خواسته باشید، بحمدلله سلامتی برقرار است. مادرجان خوشحال شدم که خبر سلامتی شما به دستم رسید. از من نگرانی نداشته باشید. اجل همه ما به دست خداست و در لوح محفوظ ثبت شده است. خداوند باریتعالی هرچه راضی باشد، ما هم راضی هستیم. انشاالله شما هم به قضا و قدر الهی راضی باشید تا از ثواب آن بهره‌مند شوید...»
در نامه علی حاتمی تاجیک؛ عراق، موصل می خوانیم: «سلام گرم مرا که سرشار از شوق و شادی است برای شما پدر بزرگوارم و مادر مهربان و صبورم می‌فرستم. انشاالله که قبول خواهید کرد. عید همگی شما مبارک. سال 62 سال پربرکتی خواهد بود. امیدوارم که زیر سایه باریتعالی از سلامتی روحی و جسمانی خوب برخوردار باشید و از هرگونه بلای ارضی و سمائی در امان بوده باشید. باری اگزر از احوالات این شاکر و بنده خداوند خواسته باشید به یاری خالق یکتا خوب و سلامت هستم. زهرا در نامه‌اش نگرانی شا را برایم نوشته بود. خواندم و ایمانم استوارتر گشت. نه از این‌که ناراحتی شما را شنیدم. بلکه این نشانگر [نگاه] خاص خالق یکتا است که بندگان خیرخواهش را شامل می‌شود...»
محسن روغنی از اردوگاه شماره 10 عراق در بخشی از نامه خود نوشته است: «سلام علیکم؛ و صبرتم فنعم عقبی‌الدار. امیدوارم حال همگی شما خوب باشد. اینبار که برای شما نامه می‌نویسم، جوابیه‌ای از شما دریافت نکرده‌ام. الحمدلله باوجود دوستان خلا دوری از خانواده پر شده است. دفعه قبل نیز نوشتم که خوشحالی من در آن است که شما شکیبا و صبور به زندگی خود ادامه دهید و این خوشحالی صدچندان می‌شود اگر خبر ازدواج اعضای خانواده یا اقوام و دوستان را برایم بنویسید...»
