در قسمتی از وصیت‌نامه شهید والامقام «محمدتقی اکبرنژاد درخشانی می‌خوانیم: «خدایا چگونه وصیت نامه بنویسم در حالی که سراتاپا گناه و معصیت و تقصیر و نافرمانی‌ام. گرچه از بخشش و رحمت تو ناامید نیستم، ولی ترسم از این است که نیامرزیده از دنیا بروم. می‌ترسم رفتنم خالص نباشد و پذیرفته درگاهت نشود.»
شهید والامقام محمدعلی اکبر نژاد درخشانی، در وصیت‌نامه‌اش می‌نویسد: «سوگند به خدای رحمان که من راهم را آگاهانه یافتم، راهی که خون حسین و یارانش در آن جاری شد.»
در قسمت دوم از وصیت نامه شهید والامقام «محبوب صیامی»، می‌خوانیم: «سعی کنید راه شهدا را ادامه دهید و پیام خون شهیدان را به ملت‌های تحت ستم برسانید، هیچ وقت از خودتان سُستی نشان ندهید که خدای نکرده دچار عذاب خداوندی می‌شوید و اگر به منافقین اجازه دهید که در امور مسلمین دخالت کنند، روزی ریشه شما را خواهند زد.»
در وصیت نامه شهید «محبوب صیامی» می‌خوانیم: "باید از سرور شهیدان امام حسین (ع) درس شهادت و شهامت بگیریم چنانکه حسین مظلوم عزیزِ زهرا (س)، تن به ذلت و خواری نداد و در مقابل یزید و یزیدیان استقامت و مقاومت کرد و در مقابل ظلم و ستم سر تسلیم نکرد و تا آخرین لحظه خود مبارزه کرد ما ملت ایران هم باید امام حسین (ع) را الگو قرار دهیم و راهی که حسین (ع) پیمود ما هم بپیمائیم و تا ظلم هست، در مقابل آن مقاومت کنیم حتی اگر به قیمت جان و مال خودمان تمام شود."
شهید سید داوود علوی در وصیت‌نامه‌اش خطاب به مادرش می‌گوید: «من از اوان کودکی در ذهنم این معنی نقش بسته و به یاد مانده بود که در ایام وفات ائمه معصومین و بخصوص ایام وفات حضرت زهرا (س) که در این ایام در خانه مان مرثیه خوانی و ذکر مصیبت می‌شود صبح آن روز چشمانت را اشک آلود مشاهده می‌کردم و در واقع برادرانم با صدای گریه‌ی شما از خواب بیدار می‌شدند و بی‌سبب نیست که هر وقت خواب شما را می‌دیدم تو را با حضرت فاطمه زهرا (س) در یکجا می‌دیدم.»
شهید والامقام «علی تجلائی» در قسمتی از وصیت خود به همسرش چنین می‌نویسد: «به جامعه نشان بده که چگونه می‌توان در عمل پیرو حضرت فاطمه زهرا (س) و دخترش زینب (س) بود و هم مادری خوب بود و هم پیام رسانی آتشین که پیامش تاریخ بشریت را تکان دهد.»