هرمزگان - خاطره

شهید «علی نکویی» در وصیت‌نامه‌اش می‌نویسد: اگر بنده شهید شدم، اصلاً ناراحت نباشید. من که از امام حسین (ع)، حضرت علی‌اکبر (ع) و علی‌اصغر شش‌ ماهه برتر نیستم. امام حسین (ع) در روز عاشورا، یک تنه در برابر کافران ایستاد و درخت اسلام را با خون خود آبیاری کرد تا امروز به ما برسد. ما پیروان آنها هستیم و باید در برابر دشمن بایستیم و نگذاریم به خاک و میهنمان تجاوز کند.

برادر شهید تعریف می‌کند: همیشه رفتارش خوب بود و به دوستانش می‌گفت؛ ما باید سرباز خمینی شویم و از فرمان او اطاعت کنیم. همیشه با خدا راز و نیاز می‌کرد و به دستورات الهی و دینی‌اش عمل می‌کرد و مرتب از دین و قرآن می‌گفت.

شهید «صفر لقمانی» در وصیت‌نامه‌اش می‌نویسد: دیگر خواهشی که دارم از کلیه همشهریان عزیزم این است که امام عزیزمان را مانند مردم کوفه تنها نگذارند و اگر توان دارید به جبهه بیایید، همراه رزمندگان اسلام با کافران مبارزه کنید. اگر توان جبهه رفتن ندارید، در پشت جبهه با کمک‌های خود رزمندگان را یاری دهید.

همسر شهید تعریف می‌کند: همسرم اخلاق بسیار نیکو و پسندیده‌ای داشت و برای والدینش احترام زیادی قائل بود. من را خیلی دوست داشت و همیشه در کارهای خانه کمک حالم بود. وقتی که به خدمت مقدس سربازی اعزام شد بعد چند روز به مرخصی آمد. در این ایام مرخصی نمی‌گذاشت دست به چیزی بزنم و خودش کارها را انجام می‌داد. او حتی حقوق دوران سربازی‌اش را خرج نمی‌کرد و برای ما می‌فرستاد.

پایگاه اطلاع‌رسانی نوید شاهد استان هرمزگان تصاویر به یادگار مانده از شهید «یدالله اخلاقی» را برای علاقه‌مندان منتشر کرد.

جانباز سرافراز «حسن گلی» درباره نحوه مجروحیتش چنین روایت می‌کند: بعدازظهر بود که دستور حمله دادم. درگیر نیروهای عراقی بودیم که ناگهان یک خمپاره ۷۶۰ در کنارم منفجر شد. ترکشش به صورتم اصابت کرد و فک پایینم به‌ قدری آسیب دید که زبانم آویزان شد. وقتی من را به بیمارستان رساندند، پرسیدند شغلم چیست. دستم را روی گلویم گذاشتم و گفتم فرمانده‌ام. همان لحظه پرستار خانمی با دست به پشتم زد و گفت؛ نگو! اگر بفهمند، دشمن تو را ترور می‌کند.

شهید منصور میرزاده کوه‌شاهی، دامداری ساده و مردمی از روستای رائیز حاجی‌آباد، که با دلی پر از ایمان و عشق به ارزش‌های مقدس اسلام، راه دفاع از خانواده‌ها و امنیت منطقه ناامن خود را برگزید. او با عضویت در بسیج مردمی، شجاعانه در برابر تهدیدات اشرار ایستاد و سرانجام در بیست و یکم مرداد ۱۳۷۰ در منطقه کوهشاه به شهادت رسید تا نامش در تاریخ ایثار و فداکاری ماندگار شود.

همسر شهید تعریف می‌کند: در غروبی سرد و دلگیر خبر آوردند که درویش همراه پسر مش ابوالحسن توسط اشرار گروگان گرفته شده. سعی می‌کردم خونسردی خودم را حفظ کنم و به بچه‌ها دلداری و آرامش بدم. مردم گیشان آن روز خیلی ترسیده بودند .نیروهای اطلاعاتی تمام تلاش خود را می‌کردند تا شاید بتوانند آن دو نفر را آزاد کنند.

پدر شهید تعریف می‌کند: یک سال برای مراسم نیمه‌شعبان از مردم کمک مالی جمع‌آوری کرد، اما مبلغی که به‌ دست آمد بسیار کم بود. از او پرسیدم؛ برای برگزاری مراسم چقدر پول جمع کرده‌ای؟ گفت؛ مبلغ خیلی کمی جمع شده. به او گفتم؛ برای یک مراسم باشکوه نیمه‌شعبان، این مبلغ خیلی کم است. فکر نمی‌کنم بتوان با آن مراسمی برگزار کرد. لبخند زیبایی زد و گفت؛ پدر جان! ناامید نشوید، خود آقا فرج می‌کنند و کمک‌مان خواهند کرد.

جانباز سرافراز «حسین کامیاب ایسینی» درباره نحوه رفتنش به جبهه چنین روایت می‌کند: بعد از نام‌نویسی برای اعزام، در کرمان دوره آموزشی دیدم و پس از ۴۰ روز ما را به شوش فرستادند. در عملیات رمضان حضور داشتم و تا پاسگاه زید پیش‌روی کردیم. پس از آن، عملیات محرم آغاز شد و شبانه، نزدیک نماز صبح، به سمت عین‌خوش حرکت کردیم. در همین عملیات، در جاده‌ای بین ایران و عراق مجروح شدم و ترکش به بدنم اصابت کرد.