خاطره ای از سردار رشید میرمحمود بنی هاشم از زبان همسرش

به گزارش نوید شاهد: مطالب بالا بخشی از خاطره سرحناز بنی هاشمی همسر فرمانده خستگی ناپذیر خطه اردبیل میر محمود بنی هاشم است که چنین می گوید: بعد از پنجاه شصت روز تازه از راه رسیده بود و با خود لبخند همیشگی و بوی خاکریز را آورده بود. بچه ها را در آغوش گرفت و گونه هایشان را بوسید. زود صبحانه را آماده کردم. تند تند لقمه هایش را خورد و بلند شد. می دانستم می خواهد به کجا برود گفتم:" بعد از این همه مدت نیامده می خواهی بروی؟ لااقل چند ساعتی پیش بچه ها بمان. اگر بدانی چقدر دلشان برای تو تنگ شده؟".

با لحن ملایمی گفت: " مگر نگفته ام حضرت " رباب" را الگوی خودت قرار بده. حتما می گویی، حالا که آمده ام باید بنشینم توی خانه و کنار بچه ها بمانم! مگر نمی دانی که بچه های شهدا چشم انتظار همرزمان پدرشان هستند تا به آنها سر بزنند و حالشان را بپرسند". دنبال بهانه ای می گشتم تا او را در خانه نگه دارم و بیشتر ببینمش. گفتم: "وقتی نیستی بچه ها سراغت را از من می گیرند". از بچه ها فاصله گرفت و گفت:" اگر پرسیدند بگو پدرتان شهید شده."

از حرفی که زده بودم پشیمانم کرد. گفتم:" این چه حرفی است که می زنی". گفت: " باید از حالا آماده شان کنی تا وقتی شنیدند شهید شده ام بی تابی نکنند."

حرفش را زد و رفت. کار همیشگی اش بود نمی توانست توی خانه دوام بیاورد. باید می رفت و به خانواده تک تک شهدا و همرزمانش سر می زد.

مرخص اش تمام شده بود و داشت آماده می شد برگردد. گفتم: " کاش به همان اندازه که وقتت را با دیگران سپری می کنی در خانه می ماندی." گفت: " به خانه شهید حسین اسدی برو و ببین همسر این شهید با چهار فرزندش چه کار می کند". بهانه آوردم و او در جواب گفت:" روزی می رسد که تو هم مثل آنها با فرزندانت تنها می مانی و آن وقت یاد می گیری به دوری ام عادت کنی".

گفتم:" تو رو خدا این حرف رو نزن. همه حرفهایت از شهید و شهادت است. خدا هر طور مصلحت بداند همان طور می شود." فکر می کردم ستاره ای از کهکشان شهداست که از آنها جدا افتاده است. او خودش را از مدتها قبل آماده کرده بود و دیگر زمینی نبود و ما این را نمی دانستیم.

انتهای پیام./