گذری بر زندگی دانشجوی شهید «بخشعلی اعیادی»
پدرش عبدالوهاب مردی مومن و سختکوش بود که در خانواده‌ای کشاورز به دنیا آمده و بعدها با استخدام در ژاندارمری به کسوت نظامی در آمده بود. ویژگی شغل ایجاد می کرد تا سال های زیادی از دوران خدمت در نظام همراه با خانواده‌اش در نقاط مختلف کشور از جمله در «تربت حیدریه» خراسان بگذراند. اما وی پس از بازنشستگی دوباره به سرزمین اجدادی خویش بازگشت و به شغل کشاورزی روی آورده بود.
مادرش فاطمه خانم زنی نیک سیرت و صبور بود که با وجود همه سختی های زندگی، مخصوصاً مهاجرت های متعدد به شهرهای مختلف کشور، فداکارانه در کنار همسرش در اداره زندگی و تربیت فرزندان خانواده تلاش می کرد که نتیجه آن تربیت چندین پزشک خانواده در سال های بعد بود.
دوران کودکی بخشعلی در کوران مشکلات و سختی های زندگی سپری شد اما هیچ کدام از آنها نتوانستند از عزم جدی او برای تحصیل و رشد و پیشرفت مانعی اساسی ایجاد کنند. در طول دوران تحصیل، در کنار درس و مدرسه از کار و کوشش نیز غافل نبود. در سنین نوجوانی شبهای زیادی را تا صبح بیدار می ماند تا به همراه پدر مزرعه کشاورزی شان را آبیاری کند و صبح، با چشمان خواب آلود و تن خسته در سر کلاس درس حاضر می شد و جالب آنکه این سختی ها و فشارها تاثیر منفی بر درس هایش نداشت و انگیزه او را برای ادامه تحصیل و موفقیت بیشتر می‌کرد و هر سال به عنوان شاگرد ممتاز مدرسه به تحصیلاتش ادامه می دداد.
بخشعلی، از سال ۱۳۵۴ وارد دانشگاه تبریز شد و با جدیت هرچه تمام تر در رشته مورد علاقه اش مشغول تحصیل گردید. با وجود آنکه او همچنان در کنار تحصیل از کار در مزرعه فعالیت های دیگر نیز غافل نبود، اما معدلش در هر ترم «الف» یعنی بالاترین نمره کلاسی بود.
وی بعد از حضور در اردبیل، با توجه به چند سال تحصیل در رشته پزشکی، علاوه بر شرکت در مبارزات و تظاهرات و راهپیمایی ها، از کمک به مجروحان انقلابی نیز غافل نمی شد و بعد از تظاهرات، سری به بیمارستان های شهر می زد و به امداد و یاری مجروحان می پرداخت. و سرانجام نیز در همین راه در حین مبارزات خونین نهم دی ماه سال ۱۳۵۷ در اردبیل، بعد از خروج از بیمارستان، بر اثر اصابت گلوله مزدوران شاه به جمع شهدای انقلاب اسلامی پیوست.
