«زخم بر زخم»؛ خاطرهای از شهید صمد ارادتی
به گزارش نوید شاهد اردبیل؛ صمد پیشاپیش نیروها سینه اش را آماج گلوله اهریمنان کرده. بر خصم ناتوان حمله می برد. پیشانی بند سبزی که رمز شناسایی چکاوکان عاشق از نیروهای بیگانه بود، نقش لا اله الا الله را رقم زده بود. دوشادوش او «حسین... حسین» گویان به پیش می‌رفتیم.
حضور صمد بذر پیروزی بر قلبها می کاشت. نبرد هر لحظه شدت می گرفت و او سخت گرم هدایت نیروها بود که به ناگاه تیر خصمی که قلب پاکش را نشانه رفته بود، بر بازوی چپش نشست.
در آغوشش کشیدم و خواستم برش گردانم. گفت «با برگشتن من روحیه بچه‌ها تضعیف میشود» خواستم زخمش را ببندم اجازه نداد و گفت «تو برو، خودم می بندم...»
بچه ها با مشاهده فرمانده مجروحی که پیشاپیش شان به نبرد ادامه می‌داد، با روحیه ای دو صد چندان، کافرستان خصم را به خاک و خون کشیدند. در حالی که خون همچنان از بازویش فرو می ریخت، گفت: «اگر شهید شدم، ۲۵ هزار تومانی را که همراه دارم، برادر به لشکر تحویل بده... بیت المال است.»
آتش دشمن اجازه نداد حرفی بزند، از خاکریز بیرون آمدیم. باید پیشروی می‌کردیم. در این حال، رگباری به سویمان باریدن رفت اصابت مجدد تیرها، پیکر زخمی وی را از فرش به عرش برد. خواب مادر درست بود، ۱۲ ستاره آسمان یقین، صمد را به محفل یار فراخواندند.
برگرفته از کتاب سیمرغ، یادنامه 30 فرمانده شهید دفاع مقدس استان اردبیل
