پزشکی که جانش را فدای نجات مجروح کرد

  به گزارش نوید شاهد اردبیل، شهید سرگرد، دکتر احمد هجرتی فرزند محمدقلی در سی و یکم اردیبهشت ماه سال هزار و سی صد و سی چهار در شهر قهرمان پرور اردبیل چشم به جهان هستی گشود و دوران کودکی خویش را در همین شهر سپری نمود و سپس برای کسب علم و دانش عازم مدرسه شد . او با پیروزی ، یکایک پله های تحصیل را سپری نمود و مقاطع ابتدائی ، راهنمایی و دبیرستان خود را به پایان رسانید و دیپلم خود را با معدل بالا اخذ نمود .
  وی سپس در سال هزارو سیصد و پنجاه و سه به استخدام ارتش درآمد وبه تحصیل در رشته ی پزشکی مشغول شد و توانست با موفقیت این مقطع از زندگی خویش را نیز سپری نماید. در سال هزار و سی صد و پنجاه و هشت ازدواج نمود که یک پسر و یک دختر حاصل این وصلت مقدس است .
  هم زمان با شروع جنگ تحمیلی او ابتدا در کرامانشاه بود ، به صورت داوطلب عازم خط مقدم شد و در بیمارستان صحرایی پانصد و بیست و هشت ارتش در منطقه ی سومار به مداوای مجروحان نمود . او سرانجام در حین مداوای یکی از مجروحان در اثر بمباران شیمیایی دشمن دشمن خیانت کار در دوزادهم دی ماه هزار و سیصد و شصت و پنج به مقام شهادت رسید و پیکر پاکش در بهشت فاطمه اردبیل به آغوش خاک سپرده شد.
  پدر شهید نقل می کند : یک سال بود که احمد به مرخصی نیامده بود ، او با آغاز جنگ تمام وقت و انرژی خود را صرف خدمت به مجروحان کرده بود و همیشه بنا به تقاضای خود ، به صورت داوطلبانه به خط مقدم رفته ، در بیمارستان صحرایی ارتش در منطقه ی خطرناک سومار مشغول به خدمت بود تا بدین وسیله ، بتواند در قبال رزمندگان مفیدتر باشد.
  یک بار که تلفن کرده بود با ناراحتی گله کردم که تو یک سال است که به مرخصی نیامده ای ! اگر برای من که پدرت هستم ، دلت نمی سوزد ، حداقل به فکر مادرت باشد .»
  احمد که ناراحتی زیاد ما را فهمیده بود ، گفت : « باور کنید پدرجان من هم دوست دارم هر چه زودتر به دیدار شما بیایم و اصلاً همیشه با شما باشم ، اما باور کنید در این جا آن قدر به من نیاز هست که وجدانم قبول نمی کند این همه مجروح محتاج کمک را بگذارم و به مرخصی بروم. باور کنید دست خودم نیست من وظیفه دارم که باید حتماً انجام بدهم .»
  مدتی بعد احمد به مرخصی آمد. با خودم گفتم حتماً تحت تأثیر حرف های من به دیدارمان آمده است . اما او یکی دو روز بیش تر نماند ودوباره به جبهه رفت . او در طول این مدت از همه ی آشنایان و اقوام طلب حلالیت کرد . و من فهمیدم که این که مرخصی او نه برای استراحت و نه برای دید و بازدید بلکه برای گرفتن حلالیت بوده است . احمد خودش را برای شهادت آماده کرده بود . او رفت و مدتی بعد به شهادت رسید و دیگر هرگز بازنگست.
بمباران شیمیایی
  دکتر سریعاً خودش را به بالین مجروحی که تازه آورده بودند رسانید . بیمارستان صحرایی پانصد و بیست و هشت سومار ، پر بود از مجروحان جنگی که در گوشه و کنار بیمارستان مشغول استراحت بودند . خستگی و ضعف از قیافه ی دکتر معلوم بود . او شبانه روز خود را وقف خدمت و کمک به مجروحان جنگی نموده بود .
دکتر ، مجروح را معاینه کرد ، ترکش به نقاط مختلف بدن او اصابت کرده بود و باید هر چه زودتر مورد معالجه قرار می گرفت .
  چند ساعت گذشت . دکتر به اتفاق یکی از همکارانش به نام دکتر علوی و چند پرستار و تکنسین اتاق عمل بر بالین مجروح ایستاده بود و مشغول مداوای او بود .
  آن ها می بایست هر چه زودتر تعدادی زیادی از ترکش ها را از بدن او خارج می کردند تا بتواند جان او را نجات دهند و برای همین ، مدت زمان زیادی بود که آن ها در اتاق عمل مشغول فعالیت بودند .
  بیمارستان بر دامنه ی کوهی قرار گرفته بود ، ناگهان دشمن زبون با بمب شیمیایی ، منطقه و بیمارستان را مورد حمله قرار داد . حمله ی ناجوانمردانه که بر خلاف همه ی معیارهای ارزشمند انسانی بود .
سریعاً رزمندگان و حاضران در منطقه ، خودشان را به دره ای که پائین بیمارستان قرار گرفته بود رساندند تا از آسیب سم شیمیایی در امان بمانند ، اما دکتر و دستیارانش که در مرحله ی حساسی از مداوای شخص مجروح ، قرار داشتند و به پایان موفقیت آمیز کار خود نزدیک می شدند ، درنگ کردند تا کارشان به اتمام برسد و بتواند جان مجروح جنگ جوی دیگری رااز مرگ نجات دهند و هیچ کدام در آن لحظات سخت حاضر به ترک اتاق عمل و نجات جان خود از مرگ حتمی نگردیدند .
  اما این درنگ و تأخیر که نشان از ایثار و فداکاری دکتر و پرستارانش داشت موجب شد تا آن ها مظلومانه جانشان را در راه نجات آن مجروح از دست بدهد و بر اثر عوارض شیمیایی همه با هم به دیار ابدی بشتابند و سربلند و سرافراز به شهادت برسند . غیور مردانی که جان خویش را فدای نجات انسانی کرده بودند . اسم دکتر هجرتی از آن روز به بعد زینت بخش نام آن بیمارستان گردیده است .

انتهای پیام/