23 شهید در ظهر خونین 23بهمن 57 در اردبیل + فیلم
به گزارش نوید شاهد اردبیل، بهمن ۵۷، یادآور یکی از بزرگترین رخدادهای تاریخی ملت بزرگ ایران است و این ایام برای ایرانیان فراموش نشدنی است چرا که سرنوشت کشور در این ایام رقم خورد و حاصل سالها مبارزات ملت ایران در برابر رژیم طاغوت در این برگ از تاریخ به بار نشست.
مردم اردبیل در ۲۳ بهمن سال ۵۷ در حالی که تمام ایران غرق در جشن و شادمانی پیروزی انقلاب بود، مبارزات خود را در مقابل گارد شاهنشاهی رژیم طاغوت به اوج رساندند، در این بین برخی ناگفتهها در خصوص درگیریهای خونین روزهای پایانی دهه فجر در اردبیل وجود دارد که شاید تا کنون کمتر کسی از آنها سخن گفته باشد.
روایتهای زیادی در مورد این درگیریها و نقش گروههای انقلابی و دیگران در آن وجود دارد، احمد جباری مقدم، یکی از نیروهای انقلابی و جوان مبارز اردبیلی در سال ۵۷ در این زمینه حرفهای شنیدنی و جذابی در مورد اتفاقات بهمن ۵۷ دارد که تا کنون کمتر در مورد آنها شنیدهایم، این گفتگو تقدیم مخاطبان میشود.
با اعلام پیروزی انقلاب در ۲۲ بهمن سال ۵۷، شادی همه جای کشور را فرا گرفت و آخرین عمال پهلوی هم تصمیم گرفتند شبانه از مخفیگاههای خود بگریزند.
در شامگاه ۲۲ بهمن مردم انقلابی اردبیل برای برچیدن آخرین عمال شاه پهلوی به سمت محله شاهباغی حرکت کردند تا بساط «انجمن میهن پرستان» را برچینند؛ اعضای این انجمن که به فکر فرار شبانه از شهر اردبیل بودند به سمت مردم انقلابی تیراندازی و سه تن به نامهای نصرالله توفیق، رسول خلیل آبادی و شیر اوغلان شریعت را به شهادت رساندند.
صبح روز ۲۳ بهمن در حالی که مردم سراسر کشور شادمان از پیروزی انقلاب اسلامی ایران بودند در اردبیل روزی خونین رقم خورد.
در چنین ساعاتی در اردبیل، سرهنگ آل احمد فرمانده پادگان اردبیل با برفراشتن پرچم سفید روی ادوات زرهی ارتش همبستگی ارتش با ملت را اعلام کرد و نیروهای ارتشی همگام با مردم انقلابی اردبیل به طرف میدان مجسمه(شریعتی فعلی) حرکت کردند.
در میدان شریعتی عدهای از راهپیمایان شادمان از پیروزی انقلاب جدا شده و به سمت محله شاه باغی رفتند و از آنجا به سوی داشکسن کورپوسی(پل ججین) و سپس به سمت بیمارستان بوعلی روانه شدند.
اجتماع راهپیمایان اردبیلی از طریق خیابان فرعی بیمارستان بوعلی به میدان شهدا(شهربانی سابق) رسید و نیروهای شهربانی که در طول چندین ماه تظاهرات همواره با خشونت با مردم برخورد میکردند، با دیدن صفوف راهپیمایان در اصلی قرارگاه شهربانی را بسته و تیربارها و مسلسل را بر بام قرارگاه گذاشتتند.
ظهر ۲۳ بهمن سال ۵۷، نارین قلعه(محل شهربانی اردبیل) آبستن حوادث خونینی شد؛ نخستین جرقه با پرتاب سنگ به شیشههای خودروهای پارک شده شهرداری در محوطه نارین قلعه آغاز شد.
ماموران شهربانی با گشودن آتش مسلسل به روی اجتماع کنندگان گروهی از مردم را به گروگان گرفتند و به داخل ساختمان شهربانی بردند، با آغاز تیراندازی پرسنل شهربانی صفی از جنازهها خونین روی زمین افتاد این وقایع در حالی رخ میداد که در خیابانهای اصلی شهراردبیل مردم و نظامیان مشغول شادمانی بودند و از جنگ تمام عیاری که در میدان شهدا جریان داشت بیخبر بودند.
درگیری حدود سه ساعت ادامه داشت، تعداد شهدا و مجروحین قابل شمارش نبود و جنازهها همچنان در وسط میدان و در گوشه و کنار شهربانی در محوطه شهربانی روی زمین مانده بودند.
شعله ور شدن دود و اتش و اوج گرفتن رگبار مسلل از محوطه نارین قلعه به تدریج مردم خیابانهای اطراف را متوجه حوادث میدان شهدا کرد.
ساعت ۱۲ ظهر بود که یکی از ادوات زرهی به حمایت مردم میآید و با گلوله توپ راه را برای ورود مردم به شهربانی میگشاید حالا دیگر پرسنل شهربانی به آخر خط رسیده اند و سرانجام هم با مداخله ارتش و توپی که پرتاب میشود ساختمان شهربانی به تصرف درمی آید.
مردم خشمگین ساختمان شهربانی را به آتش کشیدند آتش از گوشه کنار ساختمان شهربانی زبانه میکشید صدای رگبار مسلسلها لحظهای قطع نمیشد، در این حال برخی از پرسنل با در اوردن لباس نظامی قصد داشتند در ازدحام جمعیت به نحوی از محل حادثه بگریزند.
حمید اسدزاده، میرحسین لوحی، خداشیرین اصلانی، عباسعلی محبی، منصور افخمی، عباسعلی مراد ماهی، سلامالله بخشایش، یحیی نجفی، مصطفی پنده، توفیق نصراللهزاده، احمد پوررضا، نادر یسری، بخشعلی پورسیف، محبعلی قاسمی، بابالله جاهد، علیمیرزا آدیگوزلزاده، حاجیآقا جزایری، حسنعلی خسروی، ابراهیم رمضانی، علی رهبان، علی علیوند، سیدمرحمت قبادی و زلفعلی قنبری لاهرود شهدایی هستند که در ۲۳ بهمن سال ۵۷ در اردبیل به شهادت رسیدند.
برخی از شاهدان عینی قتل عام خونین در ظهر ۲۳ بهمن ۵۷ میگویند: قراین چنین حکم میکند که اگر پرسنل شهربانی به مانند پرسنل ارتش پرچم برافراشته و به صفوف راهپیمایان ملحق میشد، واقعه ۲۳ بهمن اردبیل به آن صورتی که اتفاق افتاد روی نمیداد.
منبع: ایکنا