خاطرات شهید رضوی

روزی شهید رضوی درباره برادرش شوخی کرد و به همرزمش گفت: "این اخوى مرا ببرش خط، شهیدش کن و بیاورش."

همرزم و دوست شهید رضوی تعریف می‌کند: یک روز مواجه شدیم با حضور یک جوان رشید و با انگیزه‌ای که اعلام آمادگی کرد که من آمدم و می‌خواهم در جهاد سازندگی خدمت کنم. ایشان کسی نبود جز سید محمدتقی رضوی.

خواهر شهید رضوی، در خاطراتی از برادرش می‌گوید: یکبار متوجه شدیم آقا سید محمدتقی به خاطر سوء استفاده برخی از همکارانش از بیت المال، ناراحت شده بود و از آنجاکه آنها به حرفش گوش نمی‌دادند، چاره‌ای جز هجرت ندیده بود و دیگر به محل خدمت قبلی برنگشت.

سیدرضا رضوی در خاطره‌ای از برادرش هنگام خداحافظی نقل می‌کند: برادرم در آخرین خداحافظی مطمئن بود که دیگر همدیگر را نمی‌بینیم. گویا از چیزی خبر داشت که ما نمی‌فهمیدیم.

مادر شهید: از زندگی تقی تصور دیگری داشتم، برای همین در لحظه ورود به منزلش متحیر شدم و بی‌اختیار قطرات اشک از گوشه‌ی چشمم سرازیر شد، چرا که زندگی تقی خیلی ساده‌تر از آنی بود که فکرش را می‌کردم.

وقتی قرار بود پسر شاه، مدال‌ها را به گردن ایشان بیندازد، شهید رضوی با شجاعت مدال را می‌گیرد و خودش به گردنش می‌اندازد.