عباسعلی خمری

دنیایی از خشوع

شبی در منزلشان بودیم. به اصرار برای شام ماندیم. آخر شب هم نگذاشت به منزل برگردیم. همان جا خوابیدیم.

او از همان کودکی مسیری را اتخاب کرده بود که گویی از ما نیست بلکه از خداست و امکان نداشت سرانجامی غیر از شهادت داشته باشد.