شهید جهان‌آرا در وصیت‌نامه خود نوشت: ای امام! از روزی که جنگ آغاز شد تا لحظه‌ای که خرمشهر سقوط کرد من یک ماه به طور مداوم کربلا را می‌دیدم و هر روز که حمله دشمن بر برادران سخت می‌شد و فریاد آن‌ها بی‌سیم را از کار می‌انداخت و هیچ راه نجاتی نبود، به اتاق خود می‌رفتم گریه را آغاز می‌کردم و فریاد می‌زدم: «ای رب العالمین بر ما مپسند ذلت و خواری را».